कविता-"आर्यघाटको मौनता"
जाउ, एकपल्ट आर्यघाटमा,
शून्यताभित्र लुकेको जीवन नियाल,
जहाँ धुवाँसँगै उड्छ अन्तिम सास,
तर त्यो सासमा हुँदैन चिच्याहट, हुँदैन आवाज।
कहिल्यै रुँदैनन् जल्नेहरु,
शरीर त पोलिन्छ, आत्मा त शान्त हुन्छ।
दुनियाको रुवाइ, बिलौना, सब टाढा,
उनीहरु त सधैंका लागि मौन बन्छन्।
रुन्छन् त केवल जलाउनेहरु,
जसले जीवनका क्षण सम्झिरहन्छन्,
एकसाथ हाँसेका, बाँचेका दिन,
अझ नफर्कने अधुरो सपनालाई सम्झन्छन्।
कहिले आमाको करुण क्रन्दन,
कहिले छोराको नमी आँखाबाट पोखिने पीडा।
कहिले प्रियको लरलर आँसु,
कहिले मित्रको गहभित्र लुकाएको समर्पण।
आर्यघाट बोल्दैन, तर सुनाउँछ कथा,
मौनता पनि कहिलेकाहीँ चिच्याउने हुन्छ।
जहाँ अन्त्यको आरम्भ हुन्छ,
जहाँ धुवाँले लेख्छ अनन्तताको गाथा।
जसले जल्यो, ऊ मुक्त भयो,
जसले जलायो, ऊ बाँकी जीवन बाँच्ने बोझमा।
त्यो बोझ — सम्झनाको, अपराधको, प्रेमको,
जो समयले बिर्सन सक्दैन कहिल्यै पूरा।
त्यसैले...
जाउ आर्यघाटमा नियालेर हेर,
शरीर सकिन्छ, तर भावना बाँच्छ,
रुन्छन् त केवल जलाउनेहरु,
किनकि जल्नेहरूसँग आँसु हुने समय नै हुँदैन।