काठमाडौं, साउन ११, २०८२
देशको राजनीतिमा योगदान दिने नेताहरूको यथार्थ मूल्यांकन गरिनुपर्ने आवाज बलियो बन्दै गएको छ। ‘नेतृत्वको योगदानलाई जुग–जुगसम्म बचाई राख्न चाकडी र चाप्लुसी निषेध गरौँ’ भन्ने चेतनामूलक अभियान सामाजिक सञ्जालदेखि सार्वजनिक बहससम्म फैलिन थालेको छ।
राजनीतिक र सामाजिक वृत्तमा चाकडी संस्कृतिका कारण इमानदार नेतृत्व ओझेलमा परेको भन्दै नागरिकहरूले अब “खुसी पार्ने होइन, साँचो काम गर्ने नेताको खोजी गरौँ” भन्ने अभियान अघि सारेका छन्।
बौद्धिक बहसमा उठ्यो सशक्त आवाज
काठमाडौंमा आयोजित "नेतृत्व, मूल्य र सार्वजनिक चेतना" विषयक छलफल कार्यक्रममा सहभागी वक्ताहरूले स्पष्ट रूपमा भने —“कुनै नेताको योगदानलाई अमर बनाउने हो भने, उसको कार्यको यथार्थ लेखाजोखा गर्नुपर्छ; भजन गाउने होइन।”
मानव अधिकारकर्मी सरिता केसी भन्छिन्, “हामीले इतिहासमा जुन नेताको सम्मान गरेका छौँ, ती चाकडी होइन, प्रतिबद्धताले जिउँदै छन्।” उनले थपिन्, “चाप्लुसी त असफल नेतृत्वको आत्मरक्षा हो।”
युवा पुस्ताको सवाल: हामी किन चुप लाग्ने?
विश्वविद्यालय तहका विद्यार्थी नेताहरूले कार्यक्रममै सार्वजनिक रूपमा भने —
“हामी नेताहरूको पोस्टर टाँस्न जन्मेका छैनौं। जनताको पीडामा उभिने नेतृत्व नै हाम्रो आदर्श हो। चाकडी गरेर बन्ने नेता क्षणिक हुन्छ, जनभावनाले बन्ने नेता युगसम्म बाँच्छ।”
विश्लेषकको निष्कर्ष: चाकडी संस्कृतिले संस्थाहरू गलेका छन्
राजनीतिक विश्लेषक डा. हरि पन्थले भने, “आज जुनसुकै दल होस्, संस्थागत पतनको जड आन्तरिक चाकडी हो। नेतृत्वले आलोचना सुन्ने साहस गुमायो भने त्यो नेतृत्व टिक्दैन।”
उनले सुझाव दिए — “पार्टीभित्र आलोचनाको संस्कार, नेतृत्वको आलोचना गर्ने कार्यकर्ताको सम्मान, र इमानदार आवाजप्रति कदर नहुँदासम्म नेतृत्व योगदान अमर हुने सपना अधुरो रहन्छ।”
नेतृत्वको योगदानको रक्षा गर्न चाकडी र चाप्लुसीको संस्कृतिलाई निषेध गर्नु नै अहिलेको आवश्यकता बनेको छ। यथार्थ, इमानदारी र पारदर्शितामा आधारित नेतृत्व मात्र इतिहासले जुग–जुगसम्म सम्झन्छ।
अब प्रश्न उठेको छ:
हामी कुन खालको नेतृत्व चाहन्छौँ — चाप्लुसीले उठेको कि जनसेवाले बनाएको?